การรอคอย...

การรอคอย...เป็นเรื่องที่ทรมานมาก...โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกันหรือรอคอยสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น..มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมงและเข็มนาฬิกา ก็เดินช้าอีกเป็นเท่าตัว......จากเวลาที่นานอยู่แล้ว...ยิ่งนานกว่าและการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้นก็มีตัวเเปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ......เพราะคนทุกคนมีพื้นฐานของความเหงาและโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆกับความอ่อนไหวเป็นโอกาสดีที่จะใช้ระยะห่างเป็นเครื่องวัดความรู้สึกพิสูจน์ความเข้มเเข็งของความรักวัดการกระทำ...ความเสมอต้น เสมอปลายและความอดทน...ด้วยเงื่อนไขแห่งความลำบากของการเวลาแล้วตัดสินใจว่า...การรอคอย จะคุ้มค่าหรือไม่...การอยู่ห่างกัน......จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็งต่างคนต่างต้องทำให้หัวใจเข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆที่คอยรบกวนและคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทางเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันหนึ่งเราพบว่าคนคนหนึ่ง คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอดและใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝันมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆและคนที่จะฝ่าฟันความบีบคั้นแห่งการรอคอยกลับมาหาเราได้...ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...เพราะฉะนั้นย่อมหมายถึง ความรู้สึกที่เขามีอยู่ก็คงไม่ธรรมดาและคนๆนั้นก็ย่อมควรแค่ แก่การรอคอย...เวลาที่ชาวประมงเลี้ยงหอยมุกจะต้องใช้เวลาเนิ่นนานและสามารถรอได้อย่างไม่น่าเชื่อเพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลาที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสายสร้อยได้ย่อมเกิดค่ามหาศาล...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้หากรู้ว่าเป็นใครสักคน...ที่มีค่าพอให้รอคอย...
http://www.thaireaderclub.com/read.php?id=908